انتظار، واژه ای آشنا برای ما مردم ایران زمین، برای خواهران، همسران و فرزندان ایران است. 
واژه ای که شاید پشت آن وصل باشد و شاید هم هجران! هنوز هم دیدگانی هستند که انتظار را در خود دارند و طعم تلخ هجران در کام هایشان است و حلاوت دوباره را درک نکرده اند. هنوز دل هایی هستند که با هر زنگ خانه، به تپش می افتند و لبانی که با ترنم «یا حسین» از هم گشوده می شود. هنوز هم فرزندانی هستند که منتظر آغوش گرم پدرند. هنوز هم مادر پیری وجود دارد که به امید دیدن دوباره فرزند، سر بر آسمان دارد؛ فرزندی که مفقودالاثر است.
